Dywidendowi Arystokraci – bezpieczna przystań w burzliwych czasach?
W świecie inwestycji, gdzie dominują spektakularne historie wzrostów tech-gigantów, Dywidendowi Arystokraci wydają się nieco… nudni. I może właśnie w tym tkwi ich siła. Spółki z listy S&P 500 Dividend Aristocrats – te, które zwiększały dywidendy przez co najmniej 25 lat z rzędu – przypominają solidne, wiekowe dęby w lesie pełnym szybko rosnących, lecz kruczych bambusów. Ale czy to wystarczający powód, by lokować w nich kapitał poprzez fundusze inwestycyjne?
W ostatniej dekadzie ETF-y śledzące indeksy dywidendowych arystokratów, takie jak ProShares S&P 500 Dividend Aristocrats ETF (NOBL), zyskiwały popularność wśród inwestorów, którzy zaczęli doceniać wartość przewidywalnych przepływów gotówkowych. Jednak przy średnim rocznym zwrocie na poziomie 9-11%, często przegrywają z agresywnie zarządzanymi funduszami wzrostowymi w okresach hossy. Czy zatem poświęcenie wyższych zysków kapitałowych dla stabilności ma sens?
Mechanizm działania funduszy dywidendowych – nie tylko wypłaty
Wbrew pozorom, fundusze inwestujące w arystokratów dywidendowych to nie tylko maszyny do wypłacania gotówki inwestorom. Ich prawdziwa wartość często leży w metodzie selekcji spółek. Kryterium 25-letniej historii podwyższania dywidend działa jak zaawansowany filtr jakości, eliminujący firmy o słabej dyscyplinie finansowej. Przykładowo, w 2020 roku tylko 65 z 500 spółek S&P 500 spełniło te wymagania.
Strategia taka ma jednak swoje pułapki. Niektóre spółki utrzymują dywidendy kosztem zadłużenia, co w długim terminie może okazać się zgubne. Doświadczony zarządzający funduszem potrafi jednak wychwycić takie sytuacje – analizując wskaźniki payout ratio czy zadłużenie do EBITDA. To właśnie profesjonalna selekcja stanowi często przewagę funduszy nad inwestowaniem bezpośrednio w pojedyncze spółki.
Stabilność kontra dynamika – porównanie z funduszami wzrostu
Gdy w 2022 roku indeks Nasdaq stracił ponad 30%, wielu inwestorów spojrzało z tęsknotą w stronę konserwatywnych strategii. Fundusze dywidendowych arystokratów pokazały wtedy swoją odporność – NOBL spadł tylko o 11%. To klasyczny przykład efektu defensywności, ale też ilustracja fundamentalnej różnicy w podejściu.
Spółki wzrostu, takie jak Tesla czy Nvidia, reinwestują całą gotówkę w rozwój, licząc na eksplozję wartości w przyszłości. Dywidendowi arystokraci – jak Johnson & Johnson czy Coca-Cola – działają w dojrzałych branżach, gdzie dalsze inwestycje przyniosłyby mniejszą stopę zwrotu niż wypłata akcjonariuszom. W efekcie, podczas gdy fundusze techowe mogą dać 30% ROCZNIE w dobrych latach, arystokraci rzadko przekraczają 15%, ale za to rok po roku.
Co ciekawe, historyczne dane pokazują, że w okresach 15-20 lat różnica w całkowitym zwrocie (dywidendy + wzrost kapitału) często się zaciera. Wynika to z efektu składania oraz mniejszych strat w okresach bessy.
Podatki i inflacja – ukryte wyzwania
W Polsce dochody z dywidend zagranicznych są objęte 19% podatkiem, co może znacząco osłabiać realną stopę zwrotu. Fundusze inwestycyjne często optymalizują ten efekt poprzez stosowanie różnych klas jednostek lub inwestycje przez platformy zagraniczne. Warto jednak dokładnie sprawdzić politykę danego funduszu w tym zakresie.
Innym problemem jest inflacja. Choć arystokraci regularnie zwiększają dywidendy, tempo tych wzrostów (średnio 5-8% rocznie) nie zawsze nadąża za gwałtownymi skokami cen. W latach 70., podczas stagflacji w USA, realna wartość dywidend mocno spadła. Obecnie niektóre fundusze próbują temu przeciwdziałać, dodając do portfela spółki z sektorów lepiej radzących sobie w inflacyjnym środowisku – energetykę czy surowce.
Dla kogo ta strategia ma sens?
Statystyki pokazują, że najbardziej skorzystają na niej inwestorzy w przedziale 45-65 lat, którzy potrzebują częściowego zastąpienia dochodów z pracy, ale jeszcze nie chcą lub nie mogą przejść na pełną emeryturę. W przypadku młodszych osób, całkowite pominięcie funduszy wzrostowych może oznaczać utratę szansy na znaczące powiększenie kapitału.
Ciekawym kompromisem może być podział portfela – np. 60% w fundusze wzrostu i 40% w arystokratów dywidendowych. Coraz więcej produktów oferuje też połączenie obu strategii – np. fundusze wzrostu z dywidendą, które inwestują głównie w spółki wzrostowe, ale płacące już dywidendy.
Czy w erze niskich stóp procentowych to nadal ma sens?
Przez ostatnie 15 lat niskich stóp procentowych, wiele osób kwestionowało sens inwestowania w akcje dywidendowe, skoro nie dawały one znaczącej premii nad obligacje. Obecna fala podwyżek stóp znów zmienia tę układankę. Co istotne, dobre fundusze dywidendowe potrafią dostosować swoje portfele do cyklu rynkowego.
Prawdziwym testem dla tej strategii będą najbliższe lata. Spowolnienie gospodarcze może zmusić część arystokratów do zatrzymania wzrostu dywidend. Jednak historia sugeruje, że najlepsze fundusze przetrwają ten okres, korzystając ze swojej zdolności do identyfikacji najbardziej odpornych spółek. Być może w czasach niepewności warto mieć choć część kapitału w inwestycjach, które płacą za sam fakt cierpliwego czekania.
Ostateczna decyzja zależy od osobistych priorytetów inwestora. Ci, którzy widzą giełdę głównie jako źródło dochodu, zapewne docenią regularne wypłaty. Marzącym o podwojeniu kapitału w krótkim czasie fundusze arystokratów mogą wydawać się zbyt powolne. Ale jak mawiał Warren Buffett – giełda to maszyna do przepływu bogactwa od niecierpliwych do cierpliwych.
